Metoda McKenziego

Metoda McKenziego

Metoda mechanicznego diagnozowania i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa. Metoda McKenziego powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, ze pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała.

Najnowsze badania przeprowadzone w USA potwierdziły w pełni dużą wartość diagnostyczną metody McKenziego [8]. Badania te polegały na porównaniu oceny klinicznej dokonanej wg protokołu McKenziego z obiektywną oceną dokonaną poprzez połączenie diagnostycznej dyskografii (Diagnostic Disc Injection – DDJ) z badaniem rezonansem magnetycznym. Zgodność ocen w poszczególnych punktach branych pod uwagę wahała się od 86 do 97%, co potwierdziło olbrzymią precyzję diagnostyczną metody McKenzie.

Co charakteryzuje metodę:

powtarzane ruchy (ćwiczenia) generowane siłami pacjenta są wykorzystywane do diagnostyki i leczenia;
ćwiczenia użyte są do zwalczania bólu;
duży akcent położony jest na uniezależnienie pacjenta od terapeuty;
wykorzystanie minimum interwencji ze strony terapeuty;
edukacja pacjenta jest celem nadrzędnym w trakcie leczenia i zapobieganiu nawrotom;
pacjent przejmuje odpowiedzialność za swoje leczenie;
miarą wyleczenia pacjenta jest zmniejszenie liczby nawrotów choroby.

Korzyści ze stosowania metody:

precyzja diagnostyczna dająca możliwość szybkiej selekcji pacjentów na tych, których ból ma tło mechaniczne i tych których podejrzewamy o tło nie mechaniczne;
precyzyjne, indywidualne podejście do terapii zależne od rodzaju mechanicznego zespołu bólowego oparte w pierwszej kolejności na odpowiednio dobranym ćwiczeniu (nie zestaw ćwiczeń równy dla wszystkich!)- wysoki poziom bezpieczeństwa metody;
niskie koszty diagnostyki i leczenia;
zmniejszenie ilości drogich badań diagnostycznych;
generowanie niezależności pacjentów, ich edukacja jako główny aspekt profilaktyki;
unikanie leczenia farmakologicznego (leczenie objawowe) i niestosowanie fizykoterapii;
zmniejszenie nawrotów do 20-30% (nie ma nawrotu – nie ma konieczności badań diagnostycznych;
konieczności leczenia, nie ma absencji chorobowej.

Więcej informacji na oficjalnej stronie: www.mckenzie.pl

TERAPEUTA